مدیریت جنگل‌های ایران در طول تاریخ
سرآغاز مدیریت دولتی جنگل‌های ایران به سال ۱۲۹۷ هجری خورشیدی باز می‌گردد و تا قبل از آن دولت توجه خاصی به جنگل‌ها اعم از جنگل‌های شمال یا خارج از شمال کشور نداشته است. در سال ۱۲۹۷ دستور تفکیک جنگل‌های دولتی از جنگل‌های اربابی صادر شد. در سال ۱۲۹۹ و در چارچوب وزارت فلاحت و فوائد عامه تشکیلات اولیه مدیریت جنگل‌های شمال کشور شکل گرفت که وظیفه آن نقشه‌برداری و تفکیک جنگل‌های خالصه از جنگل‌های شخصی بود.
در سال ۱۳۰۳ تشکیلاتی که مدت‌ها ساختار اصلی مدیریت جنگل بود به وجود آمد.
شرط صدور اجازه قطع درختان، ممنوعیت تفکیک جنگل‌ها به اراضی زراعی، محدودیت سطح قطع درختان، تدوین ضوابط فنی قطع درختان، نهال‌کاری و غیره از جمله مصوبات تشکیلات مذکور بود. در سال ۱۳۱۷ در اداره امور کشاورزی به ریاست مهندس بیات دایره‌ای به نام دایره جنگل تأسیس شد که تصدی آن در سال ۱۳۱۸ به مهندس کریم ساعی واگذار گردید. در سال ۱۳۲۱ در وزارت نوبنیاد کشاورزی اداره کل جنگل‌ها با چهار سازمان برای گیلان، شهسوار، مازندران، گرگان به وجود آمد.
در سال ۱۳۲۷ با تصویب دولت بنگاه جنگل‌ها به منظور حفظ و حراست جنگل‌ها تشکیل شد و در خارج از شمال نیز در تعدادی از شهرها پاسگاه‌های وصول عواید محصولات جنگلی ایجاد گردید و در استان خراسان سازمان مقدماتی سرجنگل‌داری شکل گرفت.
تا سال ۱۳۳۸ که بنگاه جنگل‌ها به سازمان جنگل‌بانی ایران تبدیل شد اداره و مدیریت جنگل‌ها بر محور حفاظت فیزیکی استوار بود و در کنار آن به مسائل موردی فنی نیز توجه می‌شد. از سال مذکور تهیه و اجرای طرح‌های جنگل‌داری مدون و مصوب در دستور کار قرار گرفت که در واقع باید این سال را سرآغاز مدیریت علمی جنگل‌های کشور تلقی کرد. طرح‌های جنگل‌داری در طی قریب به نیم قرن سیر تحولاتی داشته است که در دو بخش جنگل‌های شمال و خارج از شمال کشور، قابل بررسی است.
